Պատմություն Զարգացում Կամպ Նոուն այժմ

Դուք կարող եք շատ բան ասել մարզական ակումբի հաջողության կամ անկման մասին` կախված թե ինչ միջոցներով է այն օգտագործվում: Բարսելոնա ֆուտբոլային ակումբի դեպքում, ակումբի պատմությունը հստակ կարելի է բաժանել երեք հիմնական փուլերի:

Սկզբնական շրջանում ակումբը մշտապես մասնատվում էր տարբեր տարածքներում: Երկրորդ փուլում ակումբը միավորվեց` մշտական տուն գտնելով Լես Կորտսում: Երրորդ փուլը և Կամպ Նոուի կառուցումը արտացոլում են ակումբի ընդլայնումն ու վեհությունը համընդհանուր մասշտաբով:

Լես Կորտսի հին տարածքը, որը գործարկվել է 1922 թվականին, մի քանի անգամ վերակառուցվել է, որպեսզի Բարսելոնայի` հաստատապես աճող երկրպագուների համար տեղ լինի: Իսպանիայի քաղաքացիական պատերազմից հետո ակումբը սկսեց տարեցտարի ավելի ու ավելի շատ անդամներ ներգրավել, ինչը նաև նշանակում է էապես ավելի մեծ թվով հանդիսատեսի առկայություն: Այս աճող աջակցությունը ոգեշնչում էր ընդլայնել հարավային (1946) և հյուսիսային (1950) մասերի, ինչպես նաև տրիբունայի տարողունակությունը (1944): Բայց ակնհայտ էր, որ իրականում անհրաժեշտ է կառուցել բոլորովին նոր մարզադաշտ, հետևաբար, տնօրենների խորհուրդը համակցեց այս բարեփոխումները Լես Կորտսի հետ նոր` երազանքի մարզադաշտն իրականություն դարձնելու համար:

Նոր մարզադաշտի կառուցման անհրաժեշտությունը

1948 թվականից, մարդիկ ավելի ու ավելի էին զգում բոլորովին նոր մարզադաշտ կառուցելու անհրաժեշտությունը, ինչն այդքան էլ հեշտ բան չէր: Պետք էր նաև տեղական իշխանություններին համոզել, որ նոր մարզադաշտը կկարողանա հարմարվել պլաններին` մինչ Դիագոնալի վերին շերտի կառուցումը:

Հաճախ ասվում է, որ իրականում, լեգենդար Լադիսլաո Կուբալայի գալուստը վերջնականապես համոզեց խորհրդին, որ նոր մարզադաշտի կառուցումն աներկբա է: Լադիսլաո Կուբալան Բարսելոնայի առաջին խաղացողներից մեկն էր: Եվ չնայած ոչ մի կասկած չկա, որ Կուբալան ավելի շատ ուշադրություն գրավեց, քան թիմի անդամներից որևէ մեկը երբևէ և թիմի ոգին ավելի վեր բարձրացրեց, նոր մարզադաշտի կառուցման որոշման կայացմանը ոգեշնչեցին նաև 1947-48 և 1948-49 թվականներին հաղթած առաջնության տիտղոսներն էին այն ժամանակ, երբ դեռ հունգարացին ակումբի հետ պայմանագիր չէր ստորագրել: Փաստորեն, առաջին լուրջ քայլը դեպի նոր մարզադաշտ կատարվեց 1950 թվականի սեպտեմբերին` 15 օր առաջ այն ընկերական խաղից, որտեղ Կուբալան առաջին անգամ հագավ Բարսելոնայի մարզահագուստը: Դա այն ժամանակ էր, երբ գործող նախագահ Ագուստի Մոնտալ Գալոբարտը հնարավոր էր համարում Լա Մատերնիդադ անունով հայտնի տարածքի ձեռք բերումը, տարբերակ, որն իրականացավ 2 ամիս անց:

Դրան հաջորդեց փոթորկալից ժամանակահատված, քանզի Կամպ Նոուի հանձնաժողովը 1951 թվականի փետրվարին որոշեց ապագա մարզադաշտի տեղը փոխել Դիագոնալի վերին տարածքի հետ, ինչը հանգեցրեց իշխանությունների հետ մի շարք անարդյունք բանակցությունների, որոնց թվում է վերջ չէր լինելու: Թվում էր, թե հարցը դրական լուծում կստանա, երբ Ֆրանցիսկ Միրո-Սանսը 1953 թվականի նոյեմբերի 14-ին հաղթեց Բարսելոնայի նախագահական ընտրություններում: Նոր նախագահը կողմ էր նրան, որ նոր մարզադաշտը կառուցվի որքան հնարավոր է շուտ և առաջին բանը որ նա արեց պաշտոնավարման սկզբում`1954 թվականի փետրվարի 18-ին, այն էր, որ ապագա մարզադաշտը տեղակայեց 1950 թվականին գնված տարածքում, որն ավելի բավարար էր, քան Դիագոնալի վերին մասը: Այսպիսով, մարտի 28-ին, Բարսելոնայի 60 000 երկրպագուների աչքի առջև դրվեց Կամպ Նոուի առաջին քարը` քաղաքացիական կառավարիչ Ֆելիպե Ասեդո Կոլունգայի նախագահությամբ Բարսելոնա քաղաքի արքեպիսկոպոս Գրեգորիո Մոդրեգոյի օրհնությամբ:

Շինարարություն (1954-1957)

Նոր մարզադաշտի ճարտարապետը Ֆրանցիսկ Միթջանս Միրոն էր` Միրո Սանսի զարմիկը և Խոսե Սոտերաս Մաուրին էին, ովքեր համագործակցում էին Լորենսո Գարսիա Բարբոնի հետ: Ավելի քան մեկ տարի անց` 1955 թվականի հուլիսի 11-ին, ակումբը շինարարական աշխատանքները հանձնարարեց INGAR SA ընկերությանը, ով նախագծի արժեքը գնահատեց 66.620.000 պեսետա և ասաց, որ շինարարությունը կխլի 18 ամիս: Այդուհանդերձ, ակումբն ի վերջո արժեցավ սարսափելիորեն շատ ավելի թանկ, քան նախատեսվում էր` գրեթե 288 միլիոն պեսետա: Գին, որը պետք է ծածկվեր հիփոթեքային պարտավորությունների (100 միլիոն պեսետա) և կարճաժամկետ պարտատոմսերի (60 միլիոն պեսետա) միջոցով: Այս չափը նշանակում է, որ մարզադաշտի շինարարությունը կարող էր ֆինանսավորվել, սակայն դա ակումբը ծանր պարտքերի մեջ կգցեր երկար տարիներ:

Բացման հանդիսավոր արարողությունը

Ակումբը գործարկվեց 1957 թվականի սեպտեմբերի 24-ին: Կազմվեց հատուկ հանձնաժողով, որի խնդիրն էր կազմակերպել բացման հանդիսավոր արարողությունը, որն իրեն լիովին արդարացրեց: Դա Ալեքս Բուքսերեսն էր (հասարակության հետ կապերի բաժին) և Նիկոլաու Կազուսը (կազմակերպում): Բարսելովա քաղաքի Կրոնիսաս խորհրդասրահում շաբաթ օրը` սեպտեմբերի 21-ին, Խոսե Մարիա Դե Կոսիոն` Էսպանյոլայի իրական ակադեմիայի անդամներից մեկը, բացման հանդիսավոր արարողության ժամանակ հայտարարեց, որ մարզադաշտի դռներն այլևս բաց են: Այդ նույն սեպտեմբերի հանգստյան օրերին տեղի ունեցան մի շարք միջազգային հանդիպումներ` Լես Կորտսում և Պալացիո Մունիցիպալ դե Դեպորտեսում` ակումբի տարբեր սպորտային թիմերը ներառյալ: Այդ օրերը կնդգրկվեն ակումբի պատմության մեջ և կոգեշնչեն, որ մեծ բանաստեղծ Ժոզեֆ Մ. դե Սեգարրան բառեր գրի "Ազուլ Գրանա" անունը կրող սոնատի կամար, մինչդեռ օրհներգը, որ գրվեց ի պատիվ Բարսելոնայի նոր մարզադաշտի, գրվեց Ադոլֆ Կաբանեյի երաժշտության և Ժոզեֆ Բադիայի խոսքերի հիման վրա:

1957 թվականին` Մերսե փառատոնի օրը, քաղաքը ներկվել էր Բարսելոնա ֆուտբոլային ակումբի գույներով: Տոնակատարությունը շարունակվեց հանդիսավոր զանգվածի ներկայությամբ և արքեպիսկոպոս Գրեգորիո Մոդրեգոյի` նոր մարզադաշտի օրհնությամբ: Այնուհետև Օրֆեոն Գրասիենսե երգչախումբը երգեց Հանդելի "Ալելուիան" մինչդեռ վեր էր բարձրացված Մոնսերատի կույսի պատկերը: Նախագահական օթյանը լի էր մարզական և քաղաքական աշխարհի կարևոր ներկայացուցիչներով` ներառյալ ակումբի նախագահ Ֆրանցիսկ Միրո-Սանսը, Խոսե Սոլիս Ռուիսը` շարժման գլխավոր քարտուղարը, որն այդ ժամանակ նույնն էր, ինչ սպորտի նախարարությունը, Խոսե Անտոնիո Էլուլա Օլասոն` Ապորտսմենների ազգային պատվիրակության ղեկավարը, Ֆելիպե Ասեդոն` Բասելոնա քաղաքի քաղաքացիական կառավարիչը և Ժոզեֆ Մ. դե Պորսիոլեսը` Բարսելոնայի քաղաքապետը:

Չնայած մարզադաշտի շինարարական աշխատանքներն ամողջապես դեռ չէին ավարտվել, սակայն ավելի քան 90. 000 հանդիսատես կարողացավ ներկա գտնվել միջոցառմանը, որը շարունակվեց բոլոր հիմնական ֆուտբոլային ակումբների ներկայությամբ: